Weer thuis

Na een lange dag van reizen naar Bkk, slenteren over Koh San Road, wachten op de luchthaven en ten slotte een verlengde nacht vliegen, kwamen we voldaan op Schiphol aan. Martin, nog maar net hersteld van de griep, verwelkomde ons met een Welcome Home vlag. Hij zorgde voor een comfortabele laatste reisfase naar Goutum.

Daar aangekomen bleek het huis heerlijk verwarmd en stond er een welkomstbloemetje klaar. Zo krijg je er weer zin in. Toen we 's avonds bij Anca en KT ook nog eens vergast werden op een, zes weken lang ontbeerd, glas rode wijn en een bord heerlijke stamppot Andijvie kregen we zo'n gevoel van: we gaan nooit weer weg.

Wel, we zullen zien ...............................!

Loes en Abbo

Van Prechuab Khiri Khan naar Bangkok

Afgelopen zaterdag zijn we met de locale trein van PKK naar Hua Hin gereisd. Een ervaring, waarvan na een half uur de waardering snel daalde. Maar toch!

De trein kwam, en dat is kennelijk normaal, een half uur later op het station van PKK aan, hij werd gemeld door een sirene en het gebel van de stationswacht. We dachten, dat kon wel eens druk worden, wel 35 man stapten in op ons kleine stationnetje. De trein was al overvol met mensen van een zeer gevarieerde pluimage, geen toeristen. Allerlei potten en zakken etenswaar stonden in het gangpad. Even was het de puzzel, waarheen met onze bagage. Wij dachten alleen maar een staanplaats te kunnen bemachtigen. Maar na spontaan geschuif op banken en een niet mis te verstane opmerking van de conducteur konden wij zitten. Vervolgens werden de gangpaden bevolkt door de verkoopsters van limonades in ijs, kip, maaltijden met rijst, halve kippen, rijst in bamboo en wat niet meer. Zij sleepten hun koopwaar aan lange haken overal heen en haakten deze aan bagagerekken om zo hun handen vrij te maken voor de klantenbediening. De foto's geven wel een beeld. Na ca. 100 minuten hadden we de stopreis van ca. 80 km beëindigd, gelukkig maar, want na de eerste verbazing kwam de verbijstering over de etenslucht, de zweetlucht en wat al niet meer. Zo pieste een jongetje naast ons in een plastic zakje, hetwelk vervolgens vlak voor onze neus langs uit het raam werd gesmeten.

In Hua Hin, een grote badplaats, raakten we weer gewend aan de drukte van de stad. We hebben weer genoten van de wandelingen over het grote strand en van alles wat zo op het strand ligt en langskomt. Nu zitten we klaar om de bus te pakken naar Bangkok, waar we na een kort bezoek aan het backpackersentrum Koh San Road, rond 23.00 uur naar de luchthaven gaan. Vannacht om 02.30 uur vertekken we. Om 9.00 uur nederlandse tijd hopen we uitgeslapen te landen in een zonnig Nederland. Een fijne vakantie zit er dan weer op. Jammer, natuurlijk, maar het is ook weer lekker om naar huis te gaan en iedereen weer in levende lijve te ontmoeten. Loes heeft al weer zin in stamppot Andijvie. De curry's komen haar de ogen uit, ondertussen.

Wij bedanken ieder voor hun reactie. Het was leuk om zo contact te houden met het thuisfront. Het heeft ons gestimuleerd om ons reisverslag bij te houden.

Koh Ngai

Was het nou gevaarlijk of alleen een spannend verhaal, we zullen het nooit weten.

Drie dagen hebben we op Koh Ngai vertoefd. Een prachtig eiandje, zonder verkeer. Veel zon met een (koraal)strand. We konden er heerlijk wandelen en zwemmen, als je maar op het scherpe koraal lette. Maar de zee was helder, dus dat lukte.

De andere kant van het eiland was alleen maar een 'ontoegankelijke' rotswand. Dat daagde ons natuurlijk uit. Dus vroeg in de ochtend aan de wandel over het strand en vervolgens aan de klim over de rotsen. Een vaag pad, dus we waren kennelijk niet de eersten. Tijdens het klimmen langs de rand van het oerwoud, elkaar steeds maar weer aanmoedigend, hoorden we af en toe krakende geluiden in het bos. 'We hebben niks gelezen over leeuwen en tijgers, toch?' Zal wel meevallen, dus gewoon doorgaan.

Op een gegeven moment kwamen we tot onze verbazing bij een totaal afgesloten resort, we stapten vauit de jungle zo in een openlucht eetzaal. Wij verbaasd, de mensen daar redelijk opgewonden. Wat bleek: kort voor ons waren uit ditzelfde oerwoud nog grote salamanderachtige dieren gekomen van wel anderhalve meter lang. Die komen iedere morgen op de etenslucht af. Voor de toeristen een leuke gelegenheid om deze, naar men zegt ongevaarlijke, bakbeesten te fotograferen. Wij moesten er niet aan denken om deze zelfde gevaartes met hun zwiepende staarten op onze bloedstollende klautertocht tegen te komen. Het was inmiddels 10.00 uur. Wij moesten nog wel terug. Informatie vanuit de staff van het resort gaf aan dat deze beesten na 10.00 uur zelden werden aangetroffen. Op basis hiervan hebben we de terugtocht aanvaard en heelhuids volbracht.

Het verblijf op zo'n klein eiland moest wel wennen. Zo weinig aktie maakte ons aanvankelijk onrustig. Maar de tweede dag werd dat al beter en de derde dag was het heerlijk. Toen wij vervolgens op de vierde dag in Trang aankwamen om verder te trekken naar het noorden, moesten we weer wennen aan het verkeer en de onrust. Hier hadden we gehoopt op een comfortabele reis naar het noorden, maar vanwege het Chinese nieuwjaar was de trein volgeboekt en waren we veroordeeld tot de, overigens comfortabele, bus.

We zijn gisteravond ca. 18.00 uur aangekomen in Prachuab Khira Khan, de buschauffeur zette ons af ergens aan de snelweg. We hadden een hotel geboekt vanuit de Trotter, op goed geluk. Aan de snelweg vonden we twee bromfietsrijders bereid om ons naar ons hotel te brengen. De brommers, opgeladen met ons (provisorisch behelmd) en onze koffers, scheurden door het dorp en nog vele kilometers verder. Grote vraagtekens ontstonden in onze hoofden: waar zou dit toe leiden? We passeerden vervolgens de ingang van een legerplaats, we kruisten een landingsbaan: komt dit wel goed? Uiteindelijk stopten we voor een zeer chic hotel. Zou dit het zijn, 6 km buiten de bebouwde kom, hadden we dit bedacht? Bij navraag bleek, dat onze naam er bekend was, dus hebben we de chauffeurs betaald en weg laten gaan.

Tot onze verrassing kwamen wij in een superdeluxe hotelsuite met perfect uitzicht op zee, 30 meter voor onze neus. Het bleek een hotel te zijn, wat door het leger wordt gerund met beperkte toeristenaccomodatie.

Dat werd dus lekker slapen, heerlijk douchen, super eten, enz. Hier blijven we nog ff, denken wij. Je weet het maar nooit

Koh Lanta, zon zee en duisternis

Vrijdag, 1 februari

Dag allemaal,

Abbo zet zijn foto's op de site dus doe ik nu even een stukje tekst zodat het allemaal niet te veel tijd kost. We zijn dus op Koh Lanta aangekomen met een drukke boot. Onderweg moesten we twee keer op zee stoppen om van andere boten mensen over te laten stappen op onze boot. Bij de eerste keer dacht ik: dit kan niet dit, zijn er niet veel te veel. Maar bij de tweede overstap moet je daar maar niet meer over nadenken. Een overvolle boot dus, gelukkig hadden we een plekje.

Aangekomen bij het plaatsje Ban Saladan op Koh Lanta, stonden er allemaal mensen die je een plek of een taxi aanbieden. Gelukkig hadden we wat gereserveerd, dus hoefden we alleen vervoer. Dat is toch handig, doen we de volgende keer weer. Je weet dan niet wat je reserveert, maar daar worden we wat makkelijker in, staat het je niet aan dan zoek je voor de volgende dag iets anders. Het is dus vaak een verrassing waar je terecht komt.

Deze keer een hele grote verrassing: Een hutje vlak aan zee met fan, bathroom en muskietennet. Een veranda met hangmat waar je kunt lezen met uitzicht op zee. Het Zwitserleven gevoel, Abbo kan zo mee doen in een t.v. spotje( zie foto). We hebben de omgeving verkend, heerlijk gegeten in het familierestaurantje, gezwommen en gekeken wat we nog kunnen doen.

Na een aantal dagen, hoe mooi we ook zitten, willen we weer wat anders zien. Dus met de tuk tuk naar Klongnin Beach. Daar even rond gekeken een volgende locatie uitgezocht en daar dan de volgende dag naar toe. Weer heel anders, ook rustig, maar meer restaurantjes, barretjes en fireshows. Ieder restaurantje probeert mensen te trekken met kaarsen, lampionnetjes, cocktails enz.

We hebben een avondje bij zo'n restaurant op het strand 'gelegen'. Romantiek op en top. Je schrikt soms van de zee die ineens met donderend geweld dichterbij komt. Ze lichtte even aan de rand op, prachtig! In het donker terug met een zaklantaarn waarbij de zee even meelicht.

Vanuit deze locatie hebben we de 4 eilandentocht gemaakt ten zuiden van Koh Lanta. Onder meer Koh Ngai en Koh Kradan.Met een soort rondvaartboot gingen we vier eilanden langs waarbij er bij twee eilanden even gesnorkeld kon worden. Bij de cave, die vroeger gebruikt werd door zeerovers en waar de buit in werd verstopt, moesten we een zwemvest om. Zwemmend door de pikdonkere cave van wel 100 meter kwamen we aan bij een klein strandje binnen in de cave. Best zwaar met zo'n zwemvest aan en ook om in het donker tussen de rotsen door te zwemmen, het was gewoon spannend af en toe. Op een eiland gebruikten we een lunch die weer heerlijk was. Het smaakt hier allemaal arroy!!!!!

Abbo neemt 'de pen' weer over.

Vandaag hebben we een plan gemaakt voor de komende dagen. Morgen vertrekken we naar Koh Ngai. Weer zo'n plek waarvan je de naam pas kunt onthouden, wanneer je er geweest bent. Gisteren hebben we een quick scan gemaakt op de 4-eilandentocht, vandaar dat we er veel zin in hebben om daar enkele dagen te blijven. Vanmorgen gebeld. Er is plaats, dus op goed geluk, we gaan er heen. Vanmiddag een lunch genoten bij Paradise. Lekker. Pas toen we het Menublad zagen, realiseerden wij ons, dat KT en Anca hier ook hebben gezeten. Leuke locatie, wij gaan er vanavond ons laatste Koh Lanta-diner nuttigen.

Ik vermoed dat de verbindingen met de rest van de wereld op Koh Ngai zo beperkt zullen zijn, dat internet een stap te ver zal zijn, maar je weet het maar nooit. Stroom is er in ieder geval wel.

Overigens, maar weer bedankt voor de reacties. Ik bespeur hier en daar enkele zure trekjes, die ik dan maar als jaloezie interpreteer. Ik denk, dat het ook terecht is. We voelen ons echt verwend, als op zo'n bounty-reis met honeymoon-trekjes.

Ao Nang, Krabi

Krabi was weer prachtig, al wordt het er steeds drukker en toeristischer. We hebben Nol en Peter enkele malen ontmoet, was heel gezellig. Verder hebben we een fantastische kajak-excursie gemaakt door lagoons, mangrovebossen en rotsformaties. Verrassend, hoe de geluiden veranderen in de canyons, hoe lichtschitteringen steeds veranderen in de mangrove-bossen, waarvan de wortels een halve meter boven het water uitkomen en waartussen heel nauwe doorvaartjes liggen. En dan plotseling besprongen te worden door aapjes, die hopen, dat je wat eetbaars aan boord hebt. Ja, vervelend wordt het, wanneer ze met je hele tas ervandoor gaan. Gelukkig niet gebeurd. Prachtige plaatjes gemaakt. Ik hoop alleen, dat ons fototoestel in staat is dit moois allemaal weer te geven.

Net als vorige keer hebben we Railey Beach bezocht. Nog steeds heel mooi. Er wordt wel heel veel gebouwd, het herstel van de tsunami is hier nog in volle gang, maar tegelijk wordt er heel grootschalig gewerkt aan nieuwe resorts, lijkt me heel jammer voor dit bijzondere gebied. Lekker gezwommen en gezond in de schaduw, want o, wat is die zon fel. Loes was helemaal geroosterd. Waarschijnlijk hadden de malariatabletten haar zonneweerstand ondermijnd.

Behalve al die bijzondere dingen is Krabi (Ao Nang) ook altijd een plaats om lekker toeristisch te shoppen en te eten, hebben we dus ook lekker gedaan. Maar na een dag of vier is het ook weer genoeg geweest, dus vertrokken met de boot naar Koh Lanta met een snelle ferry.

Luang Prabang

Gisteren hebben we Luang Prabang verlaten nadat we er ca. 5 dagen zijn geweest. Tot genoegen, maar het had ook enkele dagen korter gekund. We hadden ons eigenlijk te vroeg vastgelegd door onze vliegreis naar Bangkok in te plannen. Zouden we de volgende keer anders doen.

Luang Prabang is een heel plezierige stad, voor de begrippen daar, een stad met allure door mooie gebouwen, door Unesco en Europese gelden beschermde stadsgezichten en milieutechnische verbeteringen. In onze begrippen een stad uit de 50er jaren met betrekkelijk weinig verkeer, wat nog niet scheurt. Heel stoffig, doordat veel delen nog niet zijn geasfalteerd. Dat is weer heel lekker voor de kippen en hanen, honden en katten die overal tussen doorlopen, alsof ze aan niemand toebehoren. Heel grote verschillen van wonen binnen zeer beperkte gebieden: houten optrekjes met rieten daken, vaak nog zonder ramen met daarnaast mooie sfeervolle gebouwen van rond 1900, schat ik. Er zijn leuke, relatief rustige markten, met een beperkt aanbod aan voedsel en lokaal vervaardigde spullen. Tegenover Luang Prabang, aan de andere kant van de Mehkong, ligt een dorpje, dat bijna geen verkeer kent en qua tijd weer geplaatst kan worden rond 1900, schat ik.

Het is opvallend hoe snel de bevolking gebruik wil maken van de toeristen. Prijzen vliegen hier omhoog. De tarieven hier kun je nu al vergelijken met Krabi in het hoogseizoen. Wij vonden de Laotianen wel vriendelijk maar ook zeer gretig naar onze dollars, etc. Regelmatig hoorde je ook toeristen, die luid te kennen gaven er niet van gediend te zijn 'to be robbed'.

Na enkele luchttripjes zijn we gisteravond in Krabi aangekomen, waar we werden overspoeld door een klamme deken van warmte en de zeer vriendelijke Thaise mensen. Het is hier de afgelopen jaren veel drukker geworden, al valt het in het deel, waar wij vertoeven (Nopparat Thara) erg mee. Vanochtend weer ff met Nol en Peter bijgepraat. Was heel gezellig met de sfeer als van ouds.

Muang Ngoy

16[-17.01-2008

Op weg naar Muang Ngoy. De enige weg naar dit plaatsje is per boot, een tocht van ongeveer anderhalf uur. Dit betekent dat ook alle voedsel per boot vervoerd wordt . Bij alle zakken met rijst en andere dingen werd dus ook een varken ingescheept. Het beest was met zijn poten bij elkaar gebonden en ging als een speenvarken te keer. Wat wil je ook als je aan je oren in de boot wordt gegooid. Er ging een zachte kreet van afschuw door het groepje toeristen en we besloten geen varkensvlees meer te eten.(hypocrieten die we zijn!) Wij zaten met enkele locale bewoners op smalle plankjes tegenover elkaar. Maar het was het waard, wat een schoonheid, een paradijs. Rotsen, stoomversnellingen, wassende vrouwen langs de oever, vissers, kinderen en vrouwen die een soort zeewier zochten lopend door het water en daar tussen door voeren wij die dit moois mogen aanschouwen.

Onderweg moesten alle toeristen uit de boot, omdat er anders een stroomversnelling niet met de volle lading genomen kon worden. Wij moesten een stuk lopen langs de oever en dat was geen straf, even bewegen en dat in een bijzondere omgeving met prachtig weer. Onderweg sta je zo voor een stel ossen , ook kwamen we bokjes tegen. Ondertussen ging de boot de stroomversnelling over. Na deze mooie tocht kwamen we aan bij een idyllisch dorp dat op de rotsen lag. Dit dorp heeft tussen 16-24.00 uur stroom van een aggregaat Klimmend naar boven zagen we allemaal guesthouses. Er was een hoofdstraat waar het enige verkeer de hanen, kippen, honden en poezen waren en een enkele handkar. Langs deze weg stalletjes met allerlei huishoudelijke artikelen met een grote hoeveelheid stof. Wandelen is eigenlijk alleen goed met wandelschoenen aan, de weg ligt vol stenen, keien en zit vol kuilen. Je waant je echt op het einde van deze wereld wanneer er geen guesthouses zouden staan.

Mannen en vrouwen liepen met zware zakken, met een riem om hun hoofd van de oever beneden, klimmend naar boven over de rotsen en nog wel op teenslippers!

Het was al weer vroeg donker en koud en aan een kampvuur hebben we onze maaltijd genuttigd, ‘s avonds werd er nog gitaargespeeld en gezongen, weemoedige laotaanse liederen. Een multicultureel gebeuren rond het kampvuur wat gestookt werd in een halve torpedo. En er zat iemand die de LaoLao wel erg lekker vond en dat verbroedert ook. '

's Nachts werden we gewekt door het kraaien van onze haan (ik dacht dat die beesten dat ‘s ochtends deden) en hij werd gevolgd door alle hanen van het dorp, de ene nog harder dan de andere. Noemen ze dit nu haantjesgedrag? Daarna werd het weer muisstil tot we rond 7 uur gewekt werden door mooie gezongen mantra. Eerst zacht en toen zwol hij aan om weer zachter te worden. Prachtig, jammer dat het zo snel voorbij was. We hebben ook niet kunnen ontdekken waar het vandaan kwam en niemand van de toeristen die we spraken had het gehoord.

Na een ontbijt met uitzicht op de Nam Ou gingen we weer met eenzelfde boot terug naar Nong Khiaw. Weer even volop genieten van dit prachtige natuurschoon. In Nong Khiaw is het weer een hele drukte wie met de boot verder gaat en wie de bus neemt. Wij besluiten toch maar de boot van nog eens 5 uren te nemen we zijn dan rond 4 uur in Luang Prabang en dan is het nog mooi licht. Hoe anders kan het gaan. Het was al donker toen we aankwamen, maar we hebben wel een prachtige zonsondergang meegemaakt: een rode gloed over de bergen en in het water: prachtig.

Maar daarvoor ging het toch even helemaal anders dan verwacht. Bij een stroomversnellig verspeelden we eerst het roer en daarna nog de schroef. Gelukkig waren we in de buurt van een dorpje, waar kennelijk gelast kon worden. Na twee en een half uur was er weer een roerblad. Nieuwe schroeven hebben ze standaard bij zich. Ze drukken zo'n schroef er zomaar op , een kromme spijker er achter en maar weer verder scheuren. Ja, scheuren, want zo'n boot gaat behoorlijk hard. Na een uur verspeelden we weer een schroef, de laatste, dus toen werd het toch nog spannend of we niet in de rimboe zoudenmoeten slapen. Vlak voor aankomststeiger in Luang Prabang ging de 3e schroef er aan, maar dat kon ons niet meer deren. Toen kon iedereen daarover opgelucht lachen. Gelukkig toch weer in een echt bed geslapen en niet zo hard als de voorgaande nachten. Hier waren we ook aan toe.

We zijn nu weer terug in Luang Prabang, doodmoe met spierpijn etc. Maar Loes zegt, dat daar wel iets aan te doen is.

Nong Khiaw

Wanneer ik al die reacties lees, kan ik me amper voorstellen, dat het bij jullie slecht weer is. Het is alsof jullie in een andere wereld leven. Als wij in deze wereld om ons heen kijken, dan denken wij dat de tijd hier 100-150 jaar achter ligt. De houten en rieten huizen, het gebrek aan stroom en gas - overal ruik je houtvuurtjes - de ongeplaveide straten, het vele niets doen van de mensen, tenminste zo lijkt het, alles is beslist niet van deze tijd, uit een andere eeuw en tegelijkertijd jakkeren wij hier doorheen met een minibus, de mensen aan de kant claxonnerend. Hoe gaat deze confrontatie van culturen verder? Ik kan me nauwelijks voorstellen, dat de mensen die ik hier zie, alle dagen zo bezig zijn, dat het er alle dagen zo uitziet. Het is alsof deze mensen figureren in mijn/onze vakantie. Ja, en zo zullen wij ook wel op een bepaalde manier figureren in hun leven, zijn wij wel echt, enz. .

We zijn gistermorgen in Nong Khiaw aangekomen. Het is hier prachtig, prachtig, prachtig. We logeren in een rieten huisje aan de rivier de Nam Ou met natuurlijk weer een mooi uitzicht. Overdag is het warm en 's avonds en 's nachts koud en mistig. Het is nu om 17.00 uur ca. 25 graden. Over een uur wordt het donker en is het 15 graden.

Vandaag hebben we een aantal grotten bekeken, de de moeite waard zijn. Het verhaal er om heen is ook wel bijzonder.

We wandelden over de weg richting Cave, toen we door 2 jongetjes van 10 en 11 jaar werden aangesproken met de vraag of we naar de cave wilden. We kenden die jongetjes wel van de dag ervoor. Dus hun aanbod om ons de weg te wijzen accepteerden we, zij het met enige reserve. Die reserve werd steeds groter, toen we een paadje volgden dwars door de jungle en door een rivier en na een half uurtje bij een prachtige grot aankwamen. Ze toonden van alles en het leek er op dat zij hier al veel vaker geweest waren. Toen we terug wilden, ja je voelt het al aankomen, wilden ze eerst geld zien, voordat ze de weg terug wilden tonen. Ja, kleine smeerlappen. We hebben geweigerd om aan deze chantage mee te doen en uiteindelijk hebben we ze een fooi beloofd zodra we bij de grote weg terug waren. Na lang soebatten, gingen ze akkoord. Toen we ze uiteindelijk een fooi gaven, begonnen ze te bakkeleien, dat het te weinig was. Ja, dat sloot wat katterig af.

Twee uur later herhaalde zich dit tafereel bij een officiële grot, waarvoor we entree hadden betaald. Ongevraagd liepen drie knapen van rond de 18 met ons mee en voor ons uit in en rond de grotten en plaatsten ons na een tijdje voor hetzelfde dilemma, al ging daar nog wat meer dreiging van uit. Gelukkig goed afgelopen, maar ja, dit soort dingen kun je verwachten bij een confrontatie van zulke verschillende culturen.

Morgen gaan we met de boot naar Muong Ngoy, verder stroomopwaarts ook aan de rivier de Nam Ou