Afgelopen zaterdag zijn we met de locale trein van PKK naar Hua Hin gereisd. Een ervaring, waarvan na een half uur de waardering snel daalde. Maar toch!

De trein kwam, en dat is kennelijk normaal, een half uur later op het station van PKK aan, hij werd gemeld door een sirene en het gebel van de stationswacht. We dachten, dat kon wel eens druk worden, wel 35 man stapten in op ons kleine stationnetje. De trein was al overvol met mensen van een zeer gevarieerde pluimage, geen toeristen. Allerlei potten en zakken etenswaar stonden in het gangpad. Even was het de puzzel, waarheen met onze bagage. Wij dachten alleen maar een staanplaats te kunnen bemachtigen. Maar na spontaan geschuif op banken en een niet mis te verstane opmerking van de conducteur konden wij zitten. Vervolgens werden de gangpaden bevolkt door de verkoopsters van limonades in ijs, kip, maaltijden met rijst, halve kippen, rijst in bamboo en wat niet meer. Zij sleepten hun koopwaar aan lange haken overal heen en haakten deze aan bagagerekken om zo hun handen vrij te maken voor de klantenbediening. De foto's geven wel een beeld. Na ca. 100 minuten hadden we de stopreis van ca. 80 km beëindigd, gelukkig maar, want na de eerste verbazing kwam de verbijstering over de etenslucht, de zweetlucht en wat al niet meer. Zo pieste een jongetje naast ons in een plastic zakje, hetwelk vervolgens vlak voor onze neus langs uit het raam werd gesmeten.

In Hua Hin, een grote badplaats, raakten we weer gewend aan de drukte van de stad. We hebben weer genoten van de wandelingen over het grote strand en van alles wat zo op het strand ligt en langskomt. Nu zitten we klaar om de bus te pakken naar Bangkok, waar we na een kort bezoek aan het backpackersentrum Koh San Road, rond 23.00 uur naar de luchthaven gaan. Vannacht om 02.30 uur vertekken we. Om 9.00 uur nederlandse tijd hopen we uitgeslapen te landen in een zonnig Nederland. Een fijne vakantie zit er dan weer op. Jammer, natuurlijk, maar het is ook weer lekker om naar huis te gaan en iedereen weer in levende lijve te ontmoeten. Loes heeft al weer zin in stamppot Andijvie. De curry's komen haar de ogen uit, ondertussen.

Wij bedanken ieder voor hun reactie. Het was leuk om zo contact te houden met het thuisfront. Het heeft ons gestimuleerd om ons reisverslag bij te houden.