Was het nou gevaarlijk of alleen een spannend verhaal, we zullen het nooit weten.

Drie dagen hebben we op Koh Ngai vertoefd. Een prachtig eiandje, zonder verkeer. Veel zon met een (koraal)strand. We konden er heerlijk wandelen en zwemmen, als je maar op het scherpe koraal lette. Maar de zee was helder, dus dat lukte.

De andere kant van het eiland was alleen maar een 'ontoegankelijke' rotswand. Dat daagde ons natuurlijk uit. Dus vroeg in de ochtend aan de wandel over het strand en vervolgens aan de klim over de rotsen. Een vaag pad, dus we waren kennelijk niet de eersten. Tijdens het klimmen langs de rand van het oerwoud, elkaar steeds maar weer aanmoedigend, hoorden we af en toe krakende geluiden in het bos. 'We hebben niks gelezen over leeuwen en tijgers, toch?' Zal wel meevallen, dus gewoon doorgaan.

Op een gegeven moment kwamen we tot onze verbazing bij een totaal afgesloten resort, we stapten vauit de jungle zo in een openlucht eetzaal. Wij verbaasd, de mensen daar redelijk opgewonden. Wat bleek: kort voor ons waren uit ditzelfde oerwoud nog grote salamanderachtige dieren gekomen van wel anderhalve meter lang. Die komen iedere morgen op de etenslucht af. Voor de toeristen een leuke gelegenheid om deze, naar men zegt ongevaarlijke, bakbeesten te fotograferen. Wij moesten er niet aan denken om deze zelfde gevaartes met hun zwiepende staarten op onze bloedstollende klautertocht tegen te komen. Het was inmiddels 10.00 uur. Wij moesten nog wel terug. Informatie vanuit de staff van het resort gaf aan dat deze beesten na 10.00 uur zelden werden aangetroffen. Op basis hiervan hebben we de terugtocht aanvaard en heelhuids volbracht.

Het verblijf op zo'n klein eiland moest wel wennen. Zo weinig aktie maakte ons aanvankelijk onrustig. Maar de tweede dag werd dat al beter en de derde dag was het heerlijk. Toen wij vervolgens op de vierde dag in Trang aankwamen om verder te trekken naar het noorden, moesten we weer wennen aan het verkeer en de onrust. Hier hadden we gehoopt op een comfortabele reis naar het noorden, maar vanwege het Chinese nieuwjaar was de trein volgeboekt en waren we veroordeeld tot de, overigens comfortabele, bus.

We zijn gisteravond ca. 18.00 uur aangekomen in Prachuab Khira Khan, de buschauffeur zette ons af ergens aan de snelweg. We hadden een hotel geboekt vanuit de Trotter, op goed geluk. Aan de snelweg vonden we twee bromfietsrijders bereid om ons naar ons hotel te brengen. De brommers, opgeladen met ons (provisorisch behelmd) en onze koffers, scheurden door het dorp en nog vele kilometers verder. Grote vraagtekens ontstonden in onze hoofden: waar zou dit toe leiden? We passeerden vervolgens de ingang van een legerplaats, we kruisten een landingsbaan: komt dit wel goed? Uiteindelijk stopten we voor een zeer chic hotel. Zou dit het zijn, 6 km buiten de bebouwde kom, hadden we dit bedacht? Bij navraag bleek, dat onze naam er bekend was, dus hebben we de chauffeurs betaald en weg laten gaan.

Tot onze verrassing kwamen wij in een superdeluxe hotelsuite met perfect uitzicht op zee, 30 meter voor onze neus. Het bleek een hotel te zijn, wat door het leger wordt gerund met beperkte toeristenaccomodatie.

Dat werd dus lekker slapen, heerlijk douchen, super eten, enz. Hier blijven we nog ff, denken wij. Je weet het maar nooit